Kierunki migracji
Po drugiej wojnie światowej, przez ponad pół wieku Polska była względnie jednolitym etnicznie państwem. Pierwsze niewielkie napływy imigrantów, nastąpiły po wejściu Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku. W miarę rozwoju gospodarczego i poprawy sytuacji na rynku pracy, imigracja do Polski zaczęła stopniowo rosnąć. Jednak saldo migracji było ujemne z uwagi na masową emigrację Polaków do zachodnich krajów Unii Europejskiej - w pierwszych latach po rozszerzeniu UE ponad 2 mln osób wyjechało z Polski.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom przedsiębiorców w związku z rosnącym popytem na pracowników i brakiem możliwości uzupełniania zasobów pracy na krajowym rynku, w 2006 roku wprowadzono procedurę oświadczeń o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcom. Czasowi imigranci zarobkowi przyjeżdżali głównie z Europy Wschodniej, przede wszystkim z państw objętych uproszczoną procedurą. Oświadczenia o zamiarze powierzenia pracy dotyczyły obywateli 6 państw tj. Armenii, Białorusi, Gruzji, Mołdawii, Rosji i Ukrainy. Liczba czasowych imigrantów ekonomicznych systematycznie rosła czemu sprzyjała bliskość geograficzna, podobieństwo kultury i języka oraz z uwagi na relatywnie bardziej atrakcyjny poziom zarobków w Polsce. Po 2016 roku pozytywne zmiany na rynku pracy przyspieszyły – powstawało wiele nowych miejsc pracy i jednocześnie spadała liczba osób w wieku produkcyjnym. Z czasem polepszenie jakości życia, bezpieczeństwa zatrudnienia i dobre perspektywy rozwoju zawodowego przełożyły się na wyhamowanie masowej emigracji i jednocześnie na zwiększenie się liczby imigrantów zarobkowych z krajów trzecich oraz reemigrantów powracających do Polski.